گریه امام زمان(عج) در وفات حضرت زینب(س)

گریه امام زمان (عج) در وفات زینب (س )

مرحوم آیت الله سید نورالدین جزایرى (متوفى 1348 ه‍ ق ) در کتاب (الخصائص الزینبیه ) آورده است که عالم دانشمند و محدث خبیر شیخ محمد باقر قاینى ، صاحب کتاب کبریت الاحمر در کتاب کشکول خود به نام (سفینة القماش ) مى نویسد:
در عصرى که در نجف اشرف به تحصیل علوم حوزوى اشتغال داشتم در آنجا سیدى زاهد و پرهیز کار بود که سواد نداشت ، روزى در حرم حضرت على (ع ) به زیارت مرقد حضرت مشغول بود، دید یکى از زائران ترک زبان ، گوشه اى از حرم نشست و مشغول تلاوت قرآن شد، این سید جلیل احساساتى شد و به خود گفت : (آیا سزاوار است که ترک و دیلم قرآن ، کتاب جدت را بخوانند و تو بى سواد باشى و از خواندن آیات قرآن محروم بمانى ؟!) او از روى غیرت و همت قسمتى ازاوقاتش را در سقایى (آبرسانى ) صرف کرد تا مخارج زندگى اش را تامین کند، و قسمت دیگر را به تحصیل علوم پرداخت و کم کم ترقى کرد تا به حدى که در درس ‍ خارج آیت الله العظمى میرزا محمد حسن شیرازى (میرزاى بزرگ ، متوفى 1312 ه‍ ق ) شرکت مى کرد و به درجه اى رسید که احتمال مى دادند به حد اجتهاد رسیده است . این سید جلیل و پارسا براى من چنین نقل کرد:
در عالم خواب امام زمان حضرت ولى عصر (عج ) را دیدم ، بسیار غمگین و آشفته حال بود، به محضرش رفتم و سلام کردم ، سپس ‍ عرض کردم : (چرا این گونه ناراحت و گریان هستى ؟) فرمود: (امروز روز وفات عمه ام حضرت زینب (س ) است . از آن روزى که عمه ام زینب (س ) وفات کرده ، تاکنون ، هر سال در روز وفات او، فرشتگان در آسمانها مجلس عزا به پا مى کنند، آن چنان مى گریند که من باید بروم و آنها را ساکت کنم ، آنها خطبه حضرت زینب (س ) را که  در بازار کوفه  خواند،    مى خوانند و مى گریند، من هم اکنون از آن مجلس فرشتگان مراجعت نموده ام .)